Vanochtend in de auto, op weg naar de bezichtiging van een huis van een vriend, zag ik de vorst op de struiken en het gras. Ik hoorde mijn lichaam zeggen dat het zo graag de natuur in wilde. De wind voelen die langs mijn jas waait en de zon die mijn gezicht verwarmt. Eenmaal thuis, terug van de bezichtiging neemt mijn hoofd het over. Er moet een was gedraaid en opgevouwen worden. Daarnaast is het nu toch echt wel tijd om de zorgverzekering te regelen en moet ik sessies voorbereiden voor komende week. Dus ga ik aan de slag met dit alles. Af en toe kijk ik uit het raam onze tuin in. Mijn lichaam roept nog eens ‘ik wil de natuur in’. Tot onze hond aangeeft dat ze uit wil. Ik pak mijn huissleutels en kijk naar buiten. Ik kan nu snel een rondje met haar lopen in de wijk of ik kan naar het bos. Er moet nog zoveel, zegt mijn hoofd. Maak tijd voor wandelen! schreeuwt inmiddels mijn lichaam. Het wordt het bos!
Eenmaal in het bos voel ik het harde bevroren zand onder mijn voeten. Verbaasd kijk ik naar beneden als ik toch ineens wegzak in het zand, de zon heeft het zand weer verwarmd en ontdooid op die plek. Ik voel de koude wind in mijn gezicht en af en toe ben ik verblind door de zon die mij opwarmt. Er ligt een omgevallen boom op het pad. Ga ik eroverheen? Pak ik het gecreëerde paadje dat eromheen ligt? Lekker eroverheen!
Met een vieze maar blije hond weer terug naar huis. Mijn hoofd is stil, mijn lichaam moe en voldaan. In deze rust is het to-do lijstje van vandaag een stuk minder erg.